Ucieleśnienia Boskości,
W tym ludzkim życiu powinniśmy skupić nasze umysły na Bogu. Aby to zrobić, należy myśleć o tym, jak dosięgnąć Jego świętych stóp. Na tym ziemskim świecie powinniśmy stwarzać okazje, aby to osiągnąć. Modlimy się do Boga, by nam to umożliwił, ale nasze przyziemne problemy powstrzymują nas przed osiągnieciem celu i mącą nasze umysły. Jeśli zbyt mocno będziemy o tym myśleć, nasze umysły nie będą wiedziały, czy rzeczywiście powinniśmy podążać duchową ścieżką. Jak mamy myśleć o Bogu, żyjąc na tym świecie? Czasami może nam się nawet wydawać, że to niemożliwe. A to nie prawda. Po prostu zapominamy, że powinniśmy być cierpliwi. Zawsze należy być cierpliwym wobec członków rodziny i przyjaciół. Jeśli potrafimy cierpliwie czekać, będziemy w stanie wykonywać sewę i inną charytatywną pracę. Aby wykonywać sewę i charytatywną pracę, potrzeba oddania. Jeśli chcemy rozwinąć oddanie, potrzebujemy prawdziwego nastawienia umysłu. Chcąc mieć to prawdziwe nastawienie umysłu, powinniśmy podążać właściwą ścieżką. Jeśli chcemy podążać właściwą ścieżką, nie możemy angażować się w ziemskie problemy. Zawsze stwarzamy sobie jakieś problemy, przez które martwimy się i denerwujemy. Dzieje się tak, gdyż nasze umysły nie są silne. Ponieważ nasze umysły nie są silne, nie możemy poradzić sobie nawet z małymi problemami, a nasze umysły są zmącone.
Ludzie mówią, że nie mogą podążać duchową ścieżką, ponieważ żyją w związkach małżeńskich. Mówią, że tylko sadhu mogą iść tą ścieżką. Wszyscy możecie kroczyć tą drogą. Musicie być tylko pewni siebie i mieć silny umysł. Jeśli chcecie podążać tą ścieżką, wybierzcie dobre środowisko. Bardzo, bardzo powoli musicie poświęcać siebie, aby podążać duchową drogą. Wtedy na pewno i osiągniecie wyższy stan. Nigdy nie myślcie, że nie możecie tego zrobić, ponieważ wiedziecie życie rodzinne. Musicie z pewnością siebie skupić na tym zadaniu swoje umysły i po prostu je wykonać. Jeśli naprawdę spróbujecie, wasze rodzinne problemy i trudności znikną, a wy będziecie mieć szansę na to, by dosięgnąć świętych stóp Pana. Purany mówią o tym, że wielu świętych i mędrców, którzy wiedli życie rodzinne, osiągnęło najwyższy poziom. Gdy przeczytacie te historie zapisane w Puranach, dowiecie się, jak tego dokonali. Wielu siddhów, którzy żyli rodzinnym życiem, również osiągnęło wysokie poziomy w na swojej duchowej drodze. Życie rodzinne nie powinno stanowić problemu. W takim życiu pojawiają się pragnienia, egoizm i zwyczaj gromadzenia coraz większej ilości rzeczy materialnych. Mówimy wtedy: „To dla mnie, dla mnie.” Nigdy nie myślimy o innych. Nie mamy zwyczaju dzielenia się z innymi. Nie mamy nawyku otwierania się na innych i szanowania ich. W końcu dochodzimy do stanu, w którym uważamy, że wszystko jest nasze. Mówimy: „To moje, to moje!” Ale co zabierzecie ze sobą po śmierci? Nic nie będziemy w stanie zabrać ze sobą, gdy przyjdzie czas opuścić to życie. Po śmierci nikt nie zabierze nic ze sobą oprócz dobrych i złych uczynków oraz pracy charytatywnej.
Królowie, którzy wiedli życie rodzinne, wybudowali świątynie i praktykowali wspaniałe duchowe sadhany. Szli ścieżką oddania i osiągnęli wysokie duchowe poziomy. Gdy zastanowimy się nad służbą, jaką wykonali, dojdziemy do wniosku, że dzięki niej przeszli odmianę. My nigdy nie myślimy o tym, aby się zmienić. Musicie spróbować tego dokonać. Wasze obecne narodziny są rzadkim darem. Jeśli w tym życiu nie będziecie wykonywać pracy charytatywnej i bezinteresownej służby, albo nie będzie pomagać innym, to w którym życiu to zrobicie? Oddzielamy się od innych z powodu różnic w pochodzeniu i nigdy nie myślimy o Bogu, służbie albo dobroczynności. Wykonywanie służby na rzecz innych ludzi jest jak praktykowanie pudży do Pana Śiwy. Jeśli wykonujesz służbę z korzyścią dla innych osób, przybliżysz się do stóp Boga. Kiedy zrozumiesz to znaczenie służby? Kiedy całkowicie poddasz się Bogu?
