Door Siddhananda, Frankrijk
Het was drie jaar geleden dat ik de Ashram voor het eerst bezocht en nu, terwijl ik de poort binnentrad, was het met een mijmerende nostalgie. Ik nam mijn tijd om overal om me heen te kijken, ik wilde ten volle profiteren van mijn terugkeer hier.
Wanneer je uit het westen komt, is leven in de Ashram net zoals het ontdekken van een andere dimensie, want het is letterlijk een andere wereld. Niet alleen is de manier van leven anders, maar ook de manier van zijn, het klimaat en vooral het begrip tijd. Vergeleken met het westerse idee van tijd lijkt tijd hier niet meer te bestaan; het krijgt een andere dichtheid en soms kan een enkele dag een eeuwigheid lijken. Ik herinner me dat ik dit gevoel had na mijn eerste week in de Ashram, het leek mij dat er zes maanden waren verstreken! Ja, de tijd is hier anders, het is alsof de Ashram een soort tijdelijke draaikolk is waar de tijd lijkt te zijn gestopt, maar in feite is het onze mentale perceptie die verandert, onze benadering van het dagelijks leven en onze attitude ten opzichte van het leven….
Dit komt omdat als we eenmaal in de Ashram zijn, we niet langer worden bestookt met het dagelijks hectische ritme van het stadsleven en dit opent een ruimte van vrede en zelfobservatie. Deze zelfobservatie is een echte uitdaging! Het is moeilijk om de onrust van je geest en de slingerbewegingen van het ego te accepteren, en toch staat Swamiji altijd klaar om ons terug te blijven geven waaraan we moeten werken, vooral wat we niet willen zien of accepteren in onszelf.
Vanwege dit gevoel in een andere ruimte-tijd te zijn en omdat Swamiji voor 300% werkt, is de Ashram een plaats die bevorderlijk is voor innerlijk werk en zuivering van geest en ego. Swamiji slaagt er altijd in om ons in situaties te plaatsen waarin we onszelf moeten confronteren en onze mentale beperkingen en valse overtuigingen moeten overwinnen. Bovendien is het verbazingwekkend als we in staat zijn om elkaars acties zonder oordeel te observeren, om dan alles te ontdekken wat opduikt: woede, verdriet, tranen, jaloezie, oordelen, kritiek, enz.
We willen allemaal in Swamiji’s Bewustzijn van Liefde kunnen leven en toch is wandelen met hem een behoorlijke uitdaging! Hij deconstrueert onze geest en ego en leert ons opnieuw te leven. Dit is de indruk die ik had toen ik in de Ashram woonde. Ik leerde opnieuw te leven. Swamiji stond aan mijn zijde en leerde me de opwinding van mijn geest en ego te observeren en me zo te helpen de verwarring te begrijpen tussen de verlangens van het ego en onze ware goddelijke aard. Het is niet nodig om dagenlang te mediteren om dit te bereiken, integendeel, het is door ons volledig te wijden aan het dagelijkse leven en de taken van de Ashram dat het Leven ons de meeste dingen leert!
Wat mij betreft, breng ik graag mijn tijd door met de kinderen. Yoga, sport, bhajans, armbanden maken, mandala’s, enzovoort … allemaal goede voorwendsels om tijd met hen door te brengen! Niet omdat ik me voorstel dat ik iets te geven heb, maar omdat zij degenen zijn die mij leren leven en zijn! In het westen denken we dat we altijd iets uiterlijks nodig hebben om ons gelukkig te maken – een nieuwe auto, nieuw speelgoed, een groter huis, enz. Maar niets van dat hier in de Ashram! Kinderen genieten gewoon van je aanwezigheid en je glimlach! Ze verwachten niets, eisen niets. Ze delen gewoon hun dagelijks leven met ons en doen dat met plezier. Of ze nu jong of oud zijn, er is zoveel dat we van hen kunnen leren. En wees gerust, ze vinden het ook leuk om van ons te leren, van wie we zijn en van onze westerse cultuur. Niets is ooit categorisch zwart of wit, het is een uitwisseling en het delen van onze twee culturen.
Na een maand dagelijks met hen yoga- en sportsessies te hebben gedaan, was er een echte band tussen ons ontstaan en het was niet zonder tranen in mijn ogen dat ik deze kinderen, die voor mij echte instrumenten van Swamiji’s genade waren, heb achtergelaten: degenen die me leerden hoe ik opnieuw moest leven, in eenvoud, met een lach en in de overvloed van het huidige moment!
