(Speech door een Ashrambewoner tijdens de Bhoemi Shakti Conferentie)
Namaskaram aan iedereen…En dit betekent, “Ik eer het Hogere Zelf in ieder van u.”
Dit is een conferentie over Moeder Aarde en dat betekent dus ook over ons. Als we onszelf beter zouden kunnen begrijpen, zouden we meer verbonden zijn met de planeet Aarde en met alle andere natuurlijke koninkrijken die hier leven.
Mensen hebben onze planeet namen gegeven zoals Aarde, Gaia, Gea, Demeter, Cibels, Panchamama, Terra, Bhumi Devi, om er maar enkele te noemen. Deze namen – die sinds het begin der tijden door verschillende beschavingen aan deze planeet werden gegeven – tonen aan dat ze de aarde beschouwden als een moeder godin, een intelligent organisme dat geeft, dat koestert, vruchtbaarheid en mededogen geeft, een intelligent organisme dat ook verbonden is met andere planeten en sterren.
De bron, waar we allemaal uit voort komen, gaf ons een mooie planeet zodat we kunnen experimenteren met leven, zodat we leven kunnen ervaren op verschillende manieren en ons ontwikkelen en groeien in kennis. Noch deze planeet noch onze lichamen behoren ons toe. Maar dit is iets wat we doorheen de tijd zijn vergeten.
Nu is de tijd gekomen om ons te herinneren wat ooit werd vergeten. Op een keer was Swamiji een beetje droevig en overstuur, en hij zei: “Jullie hebben alles vergeten, ik vergeet nooit iets, ik herinner me altijd alles.” Er zijn verschillende niveaus waarop we deze woorden kunnen begrijpen, elk van ons volgens zijn geestelijke ingesteldheid. Dit was belangrijke informatie voor mij en ik had tijd nodig om dit te assimileren… de oplossing was om terug naar de bron te gaan.
En hoe kunnen we ons herinneren hoe we terug naar de bron gaan? Door ons te verbinden met ons Hoger Zelf dat alles weet, dat nooit iets vergeet omdat het met de bron verbonden is. Enkel door diep naar binnen te gaan, kunnen we ons verbinden met ons Hoger Zelf en de sluier van onze onwetendheid wegnemen. Swamiji’s bekende gezegde is “De sleutel zit binnen in jou.” De sleutel binnenin ons opent de deur naar die dimensie waar we eeuwig geluk en ware wijsheid kunnen vinden.
Swamiji vertelde ons dat tijdens zijn eerste meditatie hij binnenin zijn lichaam ging. Hij ging nergens ver naartoe, enkel binnenin. Tijdens zo een meditatie probeerde hij zijn innerlijke organen en circulatiesystemen, zoals de bloedsomloop in zijn lichaam, te begrijpen. Hij keek tot hij werkelijk alle delen van zijn lichaam zag met zijn innerlijk oog. Op een ander ogenblik zei hij ook dat hij, als hij mentaal binnenin zijn lichaam gaat, hij het zou kunnen herstellen. Nadien heb ik geleerd dat door onze innerlijke organen op deze manier te visualiseren, en van hen te houden, we de kracht bezitten om onszelf van allerlei ziekten te genezen.
Heeft iemand de film “Eat, pray and love” gezien? Het gaat over een vrouw, gespeeld door Julia Roberts, die zoekt naar een dieper, spiritueler aspect van het leven. Op een bepaald ogenblik ontmoet ze een oude wijze die haar adviseert: “Glimlach gewoon naar je lever.” Ik vraag me af… Hoeveel mensen weten waar hun pancreas ligt, of hun lever? Hoeveel mensen zeggen goeiedag tegen hun voeten, of hun maag, of thymusklier? Als we ons willen verbinden met deze planeet, met dit universum, moeten we eerst onze innerlijke organen leren kennen en begrijpen door van hen te houden. Als onze organen in perfecte staat zijn en zich geliefd voelen, betekent dit dat we ook klaar zijn voor meer.
Door aan Swamiji’s woorden te denken en om zijn boodschap beter trachten te begrijpen, vond ik enkele praktische methoden om me te helpen me beter te verbinden met mijn organen en mijn gezondheid terug te krijgen. Enkel door praktijk kunnen we ervaringen opdoen en de sleutel vinden die de deur opent en naar de brug leidt die ons verbindt met de rest van dit grote universum van bewustzijn, een bewustzijn waar we allen één zijn. Eén met elkaar, met deze prachtige planeet en met al de dieren en plantensoorten en materie die erop en erin leven.
Om te eindigen zou ik graag een ervaring delen die licht werpt op hetgeen ik jullie wens mee te geven.
Het was avond. Ik zat aan de voordeur van wat vandaag Swamiji’s huis is, richting tuin – maar in die tijd het kantoor van de Ashram. Ik wachtte op enkele mensen die terug zouden komen van Swamiji in Cuddalore. Zoals gewoonlijk waren ze zeker dat ze nieuws van Swamiji hadden. Voor mezelf had ik een transcendentale vraag in gedachten: “Hoe kan ik dit universum met andere ogen zien?” Eén van de mensen die terugkwamen van Cuddalore had wat vibhuti van Swamiji meegebracht om te delen met iedereen. Zonder me te verplaatsen van de plek waar ik zat, nam ik de vibhuti en deed een snufje op mijn tong. Dit kleine beetje was voldoende om me te transporteren naar een andere manier van zien en voelen. Ik merkte een gouden kever op die voor mijn voeten voorbij liep. Alhoewel ze klein was, zagen mijn ogen dit dier als vergroot en dit was geen verbeelding. De liefde die ik begon te voelen voor dit piepkleine diertje ging mijn begrip te boven, dit kwam beslist niet van mij. Tranen liepen uit mijn ogen en toen hoorde ik Swamiji’s stem: “Als jij zoveel liefde voelt voor dit kleine insect, beeld je dan in hoeveel liefde ik voel voor jullie allemaal.”
Als we van deze planeet zouden kunnen houden, met slechts een fractie van de liefde die Swamiji voelde voor de kever, zouden we nooit meer enig kwaad doen aan deze planeet en aan al de wezens die erop leven.
Jai Prema Shanti
